The Last Talk of Ramalingam (4): The Ladder Of Compassion

An old photo of Siddhi Valaagam (சித்தி வளாகம்) or “Abode of Adepthood”, Mettukuppam, Vadalur, Tamilnadu, India. It was Ramalingam’s final residence and venue of his last talk in October 1873.

“சைவம் வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம் சித்தாந்தம் முதலிய மதங்களிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். அவற்றில் தெய்வத்தைப் பற்றிக் குழூஉக் குறியாகக் குறித்திருக்கிறதேயன்றிப் புறங்கவியச் சொல்லவில்லை. அவ்வாறு பயிலுவோமேயானால் நமக்குக் காலமில்லை. ஆதலால் அவற்றில் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனெனில், அவைகளிலும் அவ்வச்சமய மதங்களிலும் – அற்பப் பிரயோஜனம் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடுமேயல்லது, ஒப்பற்ற பெரிய வாழ்வாகிய இயற்கையுண்மை என்னும் ஆன்மானுபவத்தைப் பெற்றுக் கொள்கின்றதற்கு முடியாது. ஏனெனில் நமக்குக் காலமில்லை. மேலும், இவைகளுக்கெல்லாம் சாக்ஷி நானே யிருக்கின்றேன்.” (பேருபதேசம்)

Translation: “Don’t adhere to the religious schools of Saivam (the cult of Siva) or Vaishnavam (the cult of Vishnu) or the theological schools of Vedanta (absolute monism) or (Saiva) Siddhanta (theistic dualism). They are full of obscurantist esoteric jargon in their description of God or ultimate reality and, therefore, fail to provide a clear and integral account of it. We do not have time to pursue their diverse and conflicting precepts and practices.

Further, they only lead to paltry or limited benefits and do not enable us to attain the incomparable great life based on soul-realization (ஆன்மானுபவம்) of inherent and ultimate reality (இயற்கையுண்மை or அருட்பெருஞ்ஜோதி ). I am myself a witness to all this.”

Why did he say that “இவைகளுக்கெல்லாம் சாக்ஷி நானே யிருக்கின்றேன்” or make the claim that his own case offered testimony to the soundness of his prescription?