The Immortalizing Way Of OmniLight (அருட்பெருஞ்ஜோதி)

Having searched for an alternative to the word “God”, a word which has been horribly corrupted and abused, I have finally arrived at the term “OmniLight” to convey something of the essential import of the Tamil word “அருட்பெருஞ்ஜோதி” Ramalingam has used to describe the Supreme Being of அருள் (omnipresent, omniscient, and omnipotent Compassion-Force),  inherent and ultimate reality or truth (இயற்கை உண்மையரென்றும்), inherent and ultimate consciousness–intelligence (இயற்கை அறிவினரென்றும்), and inherent and ultimate bliss (இயற்கை இன்பினரென்றும்).

Ramalingam’s term “அருட்பெருஞ்ஜோதி” is a composite of three Tamil words: அருள் (the supreme compassion-force which is the support of all existence, experience, and activity in the cosmos), பெரும் (Vast or Immense), and ஜோதி (Light).

As described in Ramalingam’s “Short Petition of Samarasa Suddha Sanmargam”, this Being of ஜோதி or Light is the All (எல்லாமானவரென்றும்), All-possessing (எல்லாமுடையவரென்றும்), and All-powerful (எல்லாம்வல்லவரென்றும்).

In the same “Short Petition”, Ramalingam has addressed the Supreme Being or அருட்பெருஞ்ஜோதி as follows:

உயிர்களின் அகத்தும் புறத்தும் அகப்புறத்தும் புறப்புறத்தும் நீக்கமின்றி நிறைந்து விளங்குகின்ற அருட்பெருஞ்ஜோதி ஆண்டவரே!

Translation: “அருட்பெருஞ்ஜோதி, the Supreme Being which is immaculately present in the inmost, inner, outer, and outermost domains of all living beings!”

And in his magnum opus Arutperunjothi Agaval, or “Invocations of the OmniLight”, he describes the OmniLight as the elixir ( அமுது) which expands in the four domains of the inmost, inner, outer, and the outermost:

அகம்புற மகப்புற மாகிய புறப்புறம்

உகந்தநான் கிடத்து மோங்கிய வமுதே

The inmost (அகம்), inner (அகப்புறம் – what is outer to the inmost) , outer (புறம்), and outermost (புறப்புறம் – what is external to the outer) domains are the jointly exhaustive domains of all existence. They correspond to the essence (the soul in the case of all sentient beings), inner structure (the mind and its cognitive apparatus, its inner senses or “organs” in the case of sentient beings), outer structure (body), and environment (habitat, world, universe) of all entities.

The inmost (அகம்), the root of individual consciousness, the domain of the soul, is the locus of experience and knowledge and the source of action in sentient beings. The other domains are instrumental in enabling experience, knowledge, and action in the soul.

The immaculate presence of அருட்பெருஞ்ஜோதி (OmniLight) in these four domains of existence is also the significance of Ramalingam’s invocation of அருட்பெருஞ்ஜோதி (OmniLight) four times at the start of his magnum opus அருட்பெருஞ்ஜோதி அகவல் or “Verses on the OmniLight of Compassion”:

அருட்பெருஞ் ஜோதி யருட்பெருஞ் ஜோதி

அருட்பெருஞ் ஜோதி யருட்பெருஞ் ஜோதி

Taking all these aspects of Ramalingam’s description into account, I think that the term “OmniLight” captures a great deal of the attributes of  அருட்பெருஞ்ஜோதி or the Supreme Being.

“Omni” stems from the Latin word “omnis” meaning “all”. The prefix “omni” has the connotation “of all things, in all ways or places”. Thus, the term “OmniLight” (the absence of hyphenation indicates an integral being which brooks no separation, albeit by punctuation, of its Allness and Light! )  certainly captures important aspects of the inexhaustible essence of  அருட்பெருஞ்ஜோதி or the Supreme Being.

Why is it the Way Of OmniLight? As Ramalingam has repeatedly affirmed in prose and verse, Samarasa Suddha Sanmargam is the Way shown by அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight out of its boundless compassion for sentient beings caught in the dreadful three-fold net of ignorant identification with the physical body, confinement to egocentricity, and subjection to karma or physical, mental, moral and/or spiritual causal chains. The Way shown by அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight is the way of liberation from this dreadful three-fold bondage of ignorance.

It is also the Way Of OmniLight in the sense that it subsists in அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight from inception to consummation. All modes of development on this Way are initiated, sustained, and consummated by அருள் or the supreme compassion-force of அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight.

It is immaculately present at all steps on this way and supports the dedicated aspirant at all times and in all stages of the journey. The essential requirement is total surrender to the workings of அருள் or the supreme compassion-force of அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight. It is the locus (பதம்) and the Lord (பதி) of the Way.

Why is it the “Immortalizing Way”? The Way of OmniLight is the only way to immortality or the conquest of dying and its concomitant adversities of aging, disease, and decrepitude. அருள் or the supreme compassion-force of அருட்பெருஞ்ஜோதி or OmniLight is the only force capable of conferring immortality on the dedicated aspirant who treads its Way.

As Ramalingam’s late writings in prose and poetry make it clear, this is essentially a question of attaining a supernal embodied state of being, consciousness, and bliss in which dying and its concomitant adversities are completely absent.

The attainment of this supernal immortal embodied state of being and consciousness must be sharply distinguished from the vain pursuit of achieving the immortality of the terrestrial physical body constituted by impure substances, molecules, and atoms, all subject to corruption, deficiency, decay, and disintegration.

The different aspects of Ramalingam’s sublime description of the Great Embodied Life Without Death attained only on the Way of OmniLight will be addressed in other posts on this blog.

Leaving behind the sectarian obscurities, limitations, corruptions, distortions, and divisions of religious traditions and institutions, let us embark on the impeccable Immortalizing Way of OmniLight!

 

 

 

 

The Last Talk of Ramalingam (3): Post-Religious Theism

An old photo of Siddhi Valaagam or “Abode of Adepthood”, the venue of Ramalingam’s last talk in October 1873

Ramalingam’s path of Samarasa Suddha Sanmargam is best characterized as post-religious theism.

It is a form of theism because it affirms the existence of Arutperumjothi (Immense Light of Grace-Compassion) or God, a being who has the attributes of  “இயற்கை உண்மையரென்றும்” or inherent truth or reality (not dependent for its existence on anything and bereft of any illusion or deception in its nature),  “இயற்கை அறிவினரென்றும்” or inherent unlimited consciousness and intelligence or capacity to know (its consciousness and intelligence or capacity to know are not dependent on anything and undergo no modifications in their nature), and “இயற்கை இன்பினரென்றும்” or inherent unlimited bliss of existence and activity (its bliss is not dependent on anything and undergoes no modifications in its nature).

Why is it post-religious theism?

It is post-religious in the sense that it transcends the extant world religions and their theologies. There are indications that the term “transcendence”, in the sense in which it was conceived by the German philosopher Hegel (1770 – 1831), is apposite in this context. In the Hegelian sense, “transcendence” is sublation (German: aufheben), a dual process of negation and preservation.  On this account, any view or theory A transcends another view or theory B by preserving the truths of B and rejecting its falsehoods. Of course, theory A also uncovers truths not discerned by theory B.

Thus, the post-religious theism of Samarasa Suddha Sanmargam negates or eliminates the falsehoods and morally bad practices of the world religions and theologies, but also preserves within its own framework any truths and goods of these religions and their theologies.

The eliminative aspect or the negation of the religious and theological traditions is evident in Ramalingam’s prescription in his last talk:

“இதற்கு மேற்பட, நாம் நாமும் முன் பார்த்தும் கேட்டும் லக்ஷியம் வைத்துக்கொண்டிருந்த வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம்.”
(பேருபதேசம்)

Translation: “We must give up our adherence to the scriptures – Vedas, Agamas, Puranas, Itihasas, etc., – which are but a play of imagination and language  (Tamil: கலைகள்).”

“இதுபோல், சைவம் வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம் சித்தாந்தம் முதலிய மதங்களிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம்.”(பேருபதேசம்)

Translation: “In just the same way, we must give up our adherence to the religions of Saivism, Vaishnavism, etc., and the philosophical-theological systems of Vedanta, Siddhanta, etc.”

The report on Ramalingam’s talk is certainly accurate on these points. It is amply supported by many passages in the authentic manuscripts of Ramalingam’s  Sanmarga Vinappams or supplications of Sanmargam addressed to Arutperumjothi:

“இது தொடங்கி எக்காலத்தும் சுத்த சன்மார்க்கத்தின் முக்கியத்தடைகளாகிய சமயங்கள், மதங்கள், மார்க்கங்கள் என்பனவற்றின் ஆசார சங்கற்ப விகற்பங்களும், வருணம், ஆசிரமம் முதலிய உலகாசார சங்கற்ப விகற்பங்களும், எங்கள் மனத்திற் பற்றாதவண்ணம் அருள் செய்தல் வேண்டும்.” (சுத்த சன்மார்க்க சத்தியச் சிறு விண்ணப்பம் – The True “Short Supplication” of Samarasa Suddha Sanmargam)

Translation: “From now on, at all times, enable us by your grace to keep our minds free from adherence and attachment to the main obstacles to the path of Suddha Sanmargam, namely, the sects and schools of various religions and theologies and their fanciful and dubious orthodox dogmas and practices and the equally fanciful and dubious orthodox customs and ceremonies of Varṇa (the four-fold traditional exclusive social hierarchy of caste and class) and Ashrama (the four exclusive social “stations” and “life-stages” of celibate-student, householder, retiree, and renunciate or monk).”

“அச்சிறு பருவத்திற்றானே ஜாதி ஆசாரம், ஆசிரம ஆசாரம், என்னும் பொய்யுலக ஆசாரத்தைப் பொய்யென்றறிவித்து அவைகளை அனுட்டியாமல் தடை செய்வித்து அப்பருவம் ஏறுந்தோறும் எனது அறிவை விளக்கஞ் செய்து செய்து என்னை மேல்நிலையில் ஏற்றி ஏற்றி நிலைக்கவைத் தருளினீர்.” (சமரச சுத்த சன்மார்க்க சத்தியப் பெரு விண்ணப்பம் – The True “Long Supplication” of Samarasa Suddha Sanmargam)

Translation: “Even at a young age, you made known to me that the orthodox customs and ceremonies of caste and Ashrama or social divisions of “life-stages” (of celibate-student, householder, retiree, and renunciate or monk) were dubious worldly practices and prevented me from following them.”

“வாலிபப்பருவம் தோன்றிய போதே சைவம் வைணவம் சமணம் பவுத்தம் முதலாகப் பலபெயர் கொண்டு பலபட விரிந்த அளவிறந்த சமயங்களும் அச்சமயங்களில் குறித்த சாதனங்களும் தெய்வங்களும் கதிகளும் தத்துவ சித்தி விகற்பங்கள் என்றும், அவ்வச் சமயங்களில் பலபட விரிந்த வேதங்கள் ஆகமங்கள் புராணங்கள் சாத்திரங்கள் முதலிய கலைகள் எல்லாம் தத்துவ சித்திக் கற்பனைக் கலைகள் என்றும், உள்ளபடியே எனக்கு அறிவித்து அச்சமயாசாரங்களைச் சிறிதும் அனுட்டியாமல் தடைசெவித் தருளினீர். அன்றியும் வேதாந்தம் சித்தாந்தம் போதாந்தம் நாதாந்தம் யோகாந்தம் கலாந்தம் முதலாகப் பலபெயர் கொண்ட பலபடவிரிந்த மதங்களும் மார்க்கங்களும் சுத்த சன்மார்க்க அனுபவ லேச சித்தி பேதங்கள் என்று அறிவித்து அவைகளையும் அனுட்டியாதபடி தடைசெய்வித் தருளினீர்.” (சமரச சுத்த சன்மார்க்க சத்தியப் பெரு விண்ணப்பம் – The True “Long Supplication” of Samarasa Suddha Sanmargam)

Translation: “Even in my youth, you made known to me the truth that the religions of Saivism, Vaishnavism, Jainism, Buddhism, etc., and their diverse sects, each with its practices, deities, goals, scriptures, texts, and so forth, were all vitiated by erroneous philosophical conceptions and were the products of  philosophical imagination and a play of words, and prevented me from following them. You also made known to me that the various theological systems and practices of Vedanta, Siddhanta, Yoganta, Nadanta, and Kalanta were but minor and limited forms of the realizations and attainments on the path of Suddha Sanmargam and prevented me from adherence to those systems and practices.”

It is clear that these remarks in Ramalingam’s last talk and his late writings on Sanmarga Vinappams or Supplications both reject the extant religious and theological traditions of India and the social divisions, caste and Ashrama, they sought to justify.

I should also note in this context Ramalingam’s rejection of the heaven-hell eschatology of Vedic ritualism, i.e., the notion that heaven or hell is the end-state of an individual soul and that it must strive to attain heavenly realms by performing prescribed Vedic rituals, worship of deities, and  meritorious actions in life. 

Ramalingam accepts the existence of heavenly and hellish realms and their denizens, but he rejects the notion that either of these realms constitute the end-state of the individual soul and that it must strive to attain the heavenly realms, rather than fall into the hellish realms,  by performing the requisite rituals, worship of deities, and meritorious deeds in this life.

I think that his grounds for rejecting the heaven-hell eschatology of Vedic ritualism imply also a rejection of any religious doctrine which supposes that heaven or hell is the end-state of an individual soul and that it must strive to attain heaven (conceived in terms of an agglomeration and enhancement of earthly pleasures or joys) by adhering to a given body of dogmas and precepts. It is plausible to think that Ramalingam would have rejected the eschatological doctrines of Judaism, Christianity, and Islam on the same grounds.

The notes on his last talk report his observations on heaven and hell:

“நாம் அடைய வேண்டுவது முடிவான ஆன்மலாபமாகிய சிவானுபவமேயன்றி வேறில்லை.இங்குள்ள எல்லவர்க்கும் சுவர்க்க நரக விசாரமில்லை. சுவர்க்க நரக விசாரமுள்ளவர்கள் தங்கள் கருத்தின்படி பலவகைச் சாதனங்களைச் செய்து அற்ப பிரயோஜனத்தைப் பெற்று, முடிவில் தடைப்பட்டுத் திருவருட்டுணையால் கருணை நன் முயற்சியெடுத்துக்கொண்டு, பின் முடிவான சித்தி இன்பத்தைப்பெறுவார்கள்.” (பேருபதேசம்)

Translation: “Our ultimate goal is the attainment of the highest spiritual good of God-realization or intimate soul-experience of the intrinsic nature of God. For those assembled here, there should be no concern with heaven or hell. Those who are concerned with heaven or hell may pursue various practices in accordance with their conceptions. They will only attain paltry benefits in the end and will not be able to progress farther. They will have to turn to the path of compassion and attain the ultimate good and bliss.”

The notes on his last talk also give Ramalingam’s reasons for his call to give up adherence to the extant religious and theological traditions and their sacred scriptures:

“இதற்கு மேற்பட, நாம் நாமும் முன் பார்த்தும் கேட்டும் லக்ஷியம் வைத்துக்கொண்டிருந்த வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனென்றால், அவைகளில் ஒன்றிலாவது குழூஉக்குறியன்றித் தெய்வத்தை இன்னபடி என்றும், தெய்வத்தினுடைய உண்மை இன்னதென்றும், கொஞ்சமேனும் புறங்கவியச் சொல்லாமல், மண்ணைப்போட்டு மறைத்துவிட்டார்கள்.”  (பேருபதேசம்)

Translation: “There is no need to continue with our past adherence to the scriptures or sacred texts such as the Vedas, Agamas, Puranas, Itihasas, and such constructions of the play of imagination and language (கலைகள்). None of these texts describe with clarity and accuracy the nature of God.  They are replete with esoteric jargon (குழூஉக்குறி) which obfuscates with its dust the nature of ultimate divine reality. They fail to provide an integral account (புறங்கவிய) of it.”

In addition to the criticisms that the Vedas, Agamas, Puranas, etc., are constructions of the play of imagination and language, that their recourse to esoteric jargon obfuscates our understanding of the nature of God or ultimate divine reality, and that they fail to provide an integral account of that reality, the notes on his last talk also mention other reasons given by Ramalingam for his rejection of the extant religious and theological traditions:

“பிண்ட லக்ஷணத்தை அண்டத்தில் காட்டினார்கள். யாதெனில்: கைலாசபதி என்றும் வைகுண்டபதிஎன்றும் சத்தியலோகாதிபதியென்றும் பெயரிட்டு, இடம், வாகனம், ஆயுதம் வடிவம், ரூபம், முதலியவையும் ஒரு மனுஷ்யனுக்கு அமைப்பதுபோல் அமைத்து, உண்மையாக இருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். “தெய்வத்துக்குக் கை கால் முதலியன இருக்குமா?” என்று கேட்பவர்க்குப்பதில் சொல்லத் தெரியாது விழிக்கின்றார்கள்.”  (பேருபதேசம்)

Translation: “They (the scriptures or sacred texts, e.g., Vedas, Puranas, etc.) projected the features of finite physical bodies  (பிண்ட லக்ஷணத்தை) on God or the cosmic divine reality (அண்டத்தில்). They conceived of God or the cosmic divine reality in anthropomorphic terms, e.g., a person with names such as “Lord of Kailasa” (Siva),  “Lord of Vaikunta” (Vishnu) , etc., and a physical form with features such as hands, legs, and so forth, bearing weapons, riding special vehicles, and inhabiting a distinctive physical environment (Siva on Mt. Kailas, Vishnu on the “milky ocean”, etc). When asked “How is it possible for God to have hands, legs, and so forth?”, the adherents of these conceptions are at a loss for reply.”

“அவைகளில் ஏகதேச கர்மசித்திகளைக் கற்பனைகளாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். அதற்காக ஒவ்வொரு சித்திக்குப் பத்து வருஷம் எட்டு வருஷம் பிரயாசை எடுத்துக் கொண்டால், அற்ப சித்திகளையடையலாம். அதற்காக அவற்றில் லக்ஷியம் வைத்தால் ஆண்டவரிடத்தில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிற லக்ஷியம் போய்விடும். ஆண்டவரிடத்தில் வைத்த லக்ஷியம் போய்விட்டால், நீங்கள் அடையப் போகிற பெரிய பிரயோஜனம் போய்விடும். அல்லது, அதில் முயற்சி செய்து, அவ்வளவு காலம் உழைத்து, அந்த அற்பப்பிரயோஜனத்தைத் தெரிந்து கொண்டு, அதனால் ஒரு லாபத்தை ஏகதேசம் அடைந்தால், முக்கிய லாபம் போய்விடும். ஆகையால், அவைகளில் லக்ஷியம் வைக்காமல், ஆண்டவரிடத்திலேயே லக்ஷியம் வைக்கவேண்டியது.”
(பேருபதேசம்)

Translation: “(In these scriptures of religions), there are accounts of minor and deficient Karma Siddhis or occult powers of action (underlying the performance of “miracles”) and which are embellished with concoctions of the imagination.  To attain these minor and deficient siddhis or occult powers to perform “miracles”, one may waste eight or ten years in the requisite practices. And in the pursuit of these minor and deficient occult powers, one loses sight of the greatest goal or attainment of God-realization. Therefore, do not be distracted by the accounts of these minor and deficient siddhis or occult powers given in the scriptures, sacred texts, etc., and pursue only the goal of God-realization.”

“சைவம் வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம் சித்தாந்தம் முதலிய மதங்களிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். அவற்றில் தெய்வத்தைப் பற்றிக்குழூஉக் குறியாகக் குறித்திருக்கிறதேயன்றிப் புறங்கவியச் சொல்லவில்லை. அவ்வாறுபயிலுவோமேயானால் நமக்குக் காலமில்லை. ஆதலால் அவற்றில் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனெனில், அவைகளிலும் அவ்வச்சமய மதங்களிலும் – அற்பப் பிரயோஜனம் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடுமேயல்லது, ஒப்பற்ற பெரிய வாழ்வாகிய இயற்கையுண்மை என்னும் ஆன்மானுபவத்தைப் பெற்றுக் கொள்கின்றதற்கு முடியாது. ஏனெனில் நமக்குக் காலமில்லை.”
(பேருபதேசம்)

Translation: “There is no need to follow any of the religions such as Saivism, Vaishnavism, etc., and any of the philosophical-theological systems such as Vedanta, Siddhanta, etc. They do not describe integrally (புறங்கவிய) the nature of God. They obfuscate our understanding of the nature of God by means of esoteric jargon (குழூஉக்குறி). Our time is too limited to be wasted on their pursuit. The goals of these religions and philosophical-theological systems confer only paltry and limited benefits (அற்பப் பிரயோஜனம்) and do not lead us to the incomparable life based on the soul-experience of the intrinsic nature (of God or ultimate reality). Again, our time is too limited to be wasted in the pursuit of the paltry and limited benefits offered by the goals of religions and philosophical-theological systems.”

 

To recapitulate, Ramalingam’s rejection of the extant religious and philosophical-theological systems rests on the following reasons:

A. They do not provide a clear, accurate, consistent, and integral account of the nature of God or ultimate divine reality. Rather, by recourse to esoteric jargon, they obfuscate our understanding of that reality.

B. They have become fragmented into diverse and rival sects or schools and (it may be added) only produce more confusion and conflict.

C. They proffer concoctions and false or defective constructions of the philosophical or metaphysical imagination and engage in a play of language, e.g., esoteric jargon.

D. They commit errors of anthropomorphism by attributing to God physical features such as body, weapons, vehicle, habitation, and so forth.

E. They have paltry and limited goals, e.g., heaven with its pleasures, minor and deficient occult powers to perform “miracles”, liberation from desires, etc., which fall far short of the summum bonum of human existence, namely, the attainment of an incomparable life of bliss, knowledge, and power based on the intimate soul-experience of the intrinsic nature of God or ultimate divine reality.

The notes on Ramalingam’s talk also mention autobiographical remarks of great significance. I will discuss them in the next post.